RÜZGÂRLA SÖYLEŞİ

Asla büyümeyen bir çocuk oldum,
Vazgeçilmez ki ebedi gençlikten..
Gücüm yetmedi,
Güçsüz görünmeye..
O yüzden,
Hep kendi kendime ağladım..
O yüzden,
Yalnızlık alıştırdı beni kendine…
Avucumdaki kumlar hep akıyordu,
Rüzgârda savrularak…
Kimse anlamıyordu, sesleniyordum
Ama işittiremedim sesimi…
Kimse göremedi,
İçime akan gözyaşlarını..
SON, daima yaklaşıyordu herkes için..
Çizdiğim yollarda gezindim durdum..
Kimseye hâtta kendime bile boyun eğmeden..
Azmim, bana hep yardım etti..
Biraz yaklaş ve dinle!
Biraz yaklaş,
Biraz!
Nereden gelirseniz gelin,
Kim olursanız olun,
Anlayın artık
Zamanın geçip gittiğini,
Burnunuzun dibinden…
Haydi adınızı söyleyin!
Bir an önce karar verin,
Adınızın ne olduğuna…
İhanetleri affettiğim,
Aşkı öğrendiğim ve her şeyi
Sevgi ile örttüğüm için,
Adım Işık…
Zor oldu kabul edişim ama
Tabii ki yalnızım…
O’nu bekliyorum ve avuçlarımdan
Akıp gidiyor kum…
Saçlarımla oynuyor rüzgâr,
Bu kaçıncı batışı güneşin,
Yeniden doğmak üzere…
         30 Kasım 1998
         Pazartesi