MELEKLERLE SÖYLEŞİ

Gökyüzüne bakıyorum,
Yeryüzüne, dağlara, ovalara..
Yıldızlar hep aynı yerdeler..
Gülümseyerek,
Gözümü kırpmadan,
Güneşe bakıyorum..
Hepsinin dünya gibi yazgısı var,
Zaman içinde…
Bizim de yazgımız var,
Öyle değil mi?
Bir şeylerle, bir şeylerle
Uğraşıp durduk..
Geçip gitti en güzel yıllarımız..
Bana yoksulluk,
Bana çocukları yetiştirmek kaldı..
Onlar da çekip gitti..
Kimsesizliğimle, güvensizliğimle
Gerilerinde kaldım hüzün gibi…
O’na dönüşüm,
Bereket versin,
Başlangıcım kadar eskiydi…
Ölümün oku, ıskalayıp gitti böylece,
Ama aşk, tam hedefini buldu…
Nasıl yapacağımı bilmiyorum..
İzin almak gerekmiyor yaşamak için..
Çünkü aşkım beni özgür kılıyor,
Yararsız bir hay-ı huy içinden…
O’nun kulakları tıkalı,
Sevgiden kaçanların dualarına..
Nefretini unutmak isteyenlerin,
Ve affedenlerinkini dinliyor…
“Rabbim elimden tutandır
Ruhum O’nunla yatışıyor
Beni sakin zamanlara taşıyor
Koruyor sağa sola sapmaktan”
Zaman yandaşım oluyor,
Çünkü hâlâ öğrenmekle meşgulüm…
Kendi kendimi,
Niye avutayım masallarla..
Sonunda nasılsa,
Gerçekle yüz yüze kalacağım..
Kuşkularım geçmişte kaldı..
Az boğuşmadım yersiz suçluluk duygularıyla..
Hayaletler gibi saldırdı,
Geçmişin hataları üstüme…
Gönlümde bir çiçek gibi
Büyüdü şeref,
Çünkü, hayatımız
İsteklerimizden değil,
Eylemlerimizden oluşuyordu…
Her yıkılışta,
Başladım yeniden…
Pişman olmamak için,
Çok düşünürdüm…
Her başlangıçta,
Anı, yaşamaya baktım,
Avuçlarımdan akıp gitmeden zaman,
Ve her an mucizeydi
Düşüncemin gözlerinde…
O, benden evrenin sesini dinlemeyi
Ve sabrı öğrenmemi istemişti…
Bütün kavgalarım, yaşamı öğretti
Kayıplarım, başarısızlıklarım bile…
Sevgi yüzünden kendime yalan attım..
Acı çektim saçmalıklarımdan..
Bir gün gelir herkes anlar,
Kendilerine dönebilirlerse…
Acıları yenebilir insan,
Çünkü gücü var düşüncelerin..
Gözlerimizi hep sevginin ışığı kör eder,
Çünkü o, sadece yüreğin sesini dinler..
Ne kadar zordur, kendi yolunu seçmek..
Seçim yapamıyorsan, ölü sayılırsın
Tanrı’nın gözlerinde…
Aslında,
Felaket diye bir şey yok,
Sadece imtihan vardır…
Geçici ile
Kalıcı olanı ayırt etmek
İNSAN’A DÜŞER…
Sonuçlar ortaya çıkana kadar
Korku, karartır hayatımızı…
Enerjimiz donup kalsa bile
Sonunda, korku da biter…
Arkamızdan kim
Sahiden gözyaşı dökecek ki?
Birbirimize göz kulak olalım yeter…
Belki anonim bir düş oluşturuyoruzdur;
Ağlamalarımızla, gülmelerimizle…
Doğa, hepimize öğretiyor işte,
Olayların üstesinden gelmeyi..
Umut, çabalarımızın başlangıcı..
Yaşamı, her seferinde tekrar kuruyoruz,
Gücümüzün bilincine varmakla;
Yeni bir amaç
Ve O’na inanmak düşüncesiyle…
Çocuklar bütün bunları biliyor
Çünkü onları engelleyecek mazileri yok..
Onlardan öğrendim, nedensiz mutluluğu..
Keyifle, eylemi oyuna çevirmeyi ve dayatmayı..
Rabbimle sokaklarda dolaştım,
Yastık muharebesi bile yaptım
Olanlara anlam bulamadığım zamanlarda…
Adaletin özüne nasıl indim biliyor musunuz?
Eski duvarları yıkarak,
O’nun bana sunduğu ateşle,
Kendimi kurban edip yakarak…
Korkaklar, asla razı olmaz, izin vermez
O ateşin gönüllerini sarmasına…
Eskimişi, alışılmışı ateşe verir
Yürekli olan,
İç acılar çekme pahasına;
Sürdürür ilerlemeyi,
Tanrı böyle hoşnut oluyor…
İnsan, yaşamın sorumluluğunu almalı,
Kararlı olmalı,
Seçimini yapmalı..
Kutsal ateşle yananlar;
Kadın olsun, erkek olsun bilirler,
Kaçınılmazın
Ceza olmadığını…
Seçkin olmak isterseniz
Kutsallığın gözünde;
Yazgıyı kabul etmek değil,
Seçim gücünüzü kullanın…
O yüzden;
Kendi isimlerini kazanırdı
Eski Türkler,
Yaşam amaçlarının
Bilincine varınca…
Örneğin adım IŞIK
Ve ışık savaşçısı oldum..
Hayat yükledi bana
Bu görevi…
Veya ömrümü,
Işık savaşçısı olarak seçtim…
Elini kolunu bağlayıp oturana
Acımasızım..
Yüreğimin Tanrısı,
Sonsuz da olsa şefkati
Bağışlaması yürekliler içindir hep…
Her zaman
O’na dönmek istiyorum;
Gücümü ve irademi
Takdim ediyorum sunaklarına,
Sohbetlerim ve itirazlarımla
Emanetleri için…
Beni kutsamadan,
Yanına çağırmasın istiyorum..
İlmi talep ettiysem,
Aklımı biraz olsun geliştirdiysem,
O’nun varlığının gölgesindeydi…
Düşlerim, heyecanım, gençliğim
Süresiz olanaksızlığın imkânlarında…
Hep çocuktum, hep çocuk kalacağım
Çünkü hep şimdiki zamanı seçtim..
Değişikliği kabul etmeyenler içindi felaket…
Uğradığım bozgunları kabulleniyorum,
İleriye yürürken,
Korkuyu terk ediyorum işte;
Yeniden kurgulamak için
Her şeyini hayatın…
Hata listelerim
Uzun mu uzun,
Gösterdiğim zayıflıklar,
Kendi gücümü unuttuğumdandı…
Düşmanları çoktan bağışladım,
Af dilemeyi hak etmek için
Büyük günde…
İçimdeki ışığın parlaması için,
Bir daha bir daha yıkılmam gerekti…
İtaat ettim SABRIM sınandı,
Sevgimiz ölçüldü,
Tefekkürün aydınlığında
Karar verdim yaşamaya böylece…
Gülümseyerek geldim deniz kıyısına,
İzleri siliyordu dalgalar..
Kendimden vazgeçip,
O’nun sözlerini okuyorum doğadan,
Olup bitene açarak gözlerimi…
Hüzünler, sonsuza kadar sürmez;
Yol alabiliyorsak,
Aksini diretmeden doğruda…
O;
Sadece seçtiklerine katıdır,
Doruklara alıştırmak için..
Bu yüzden,
Hakikatin önünde
Önemini kaybediyor her şey…
Bu yüzden,
Doğa da hayatın donup kalmasına
İzin vermez O, öyle değil mi?