ENDİŞE

Gerçek beni özgür kılıyor
Güvensiz bir dünyada,
Hep kontrol gerekirken..
Sokaklarla dolu şehirlerin halini
Ümit bile etmedim anlamayı
Başaramadım başaramazdım da zaten,
Gökyüzü benim yolumken…
Belki,
O sebepten buralardayım..
İnsanlar hep neşesiz..
Sanki izin yok neşeye!
Oldum bittim şiddet moda..
Çocuklar bile,
Şiddetle büyütülüyor zaten…
Hayal gücüm;
Bahçelerdeki çiçeklere rağmen
Yok edemiyor endişelerimi…
Yarın,
İçinde hata olmayan gün değil mi?
O yüzden umut kalıyor sonunda…
Umut;
Dalgaların sahili araması gibi,
Susuz kalan toprağın,
Yağmura hasret kalması gibi
Endişelerin sonu olacak sanki…
                          Göztepe 1997